Mensen die moeiteloos alle ruimte innemen—door eindeloos te praten, successen te etaleren, of juist met non-verbale signalen te laten zien hoe zwaar het allemaal is. En het ergste? Ze krijgen het ook nog, ‘oneerlijk’ veel aandacht.
Als deelnemer in een groep slaat mijn lijf er nog steeds van op tilt. In gedachten…sla ik ze helemaal verrot. (best ongemakkelijk om dit toe te geven.)
Als coach of facilitator is het anders. Dan kan ik in rust zoeken naar een weg: Hoe zorg ik dat élke stem wordt gehoord? Hoe faciliteer ik balans, zonder voorbij te gaan aan wat eronder schuilgaat?
Vandaag kwam dit thema weer op tafel. En zoals vaker met een ‘bekend’ thema werd de essentie sneller helder: onder mijn ergernis ligt natuurlijk iets heel anders.
De behoefte om zélf gezien en gekend te worden.
De moeite om aandacht te vragen, want ik ga toch niemand tot last zijn?
De gewoonte om sterk te blijven, ik kan het zelf wel.
De frustratie en angst dat de ander meer krijgt dan ik (waar blijf ik dan?).
Dat besef helpt een beetje. Maar wat vooral helpt, is dat besef ook écht doorvoelen. Mijn hoofd doorgrondt ‘de oorzaak’ al lang en haast zich om te relativeren, te oordelen, oplossingen te bedenken—van alles.
Maar mijn lijf? Die schiet nog steeds vol in de vechtmodus. Dáár zit het echte besef, het echte werk.
Ik moet bekennen: anderen ondersteunen vind ik vaak een stuk gemakkelijker dan mezelf helpen. Maar eerlijk zijn hierover—dat ik als coach niet ‘af’ ben, dat ik óók met verve ploeter—geeft lucht. Het maakt ruimte, niet alleen voor mezelf, maar ook voor echte ontmoeting.
Welke emotie of reactie verrast jou aan jezelf? Ik ben benieuwd…
