Enkele weken geleden verloren ze hun collega. De afgelopen weken spraken ze vaak over het gemis. Maar nog niet samen, als team. Een verlies in een team vraagt meer dan praktische opvolging. Het vraagt aandacht en ruimte, bewust erbij stilstaan, stapsgewijs.
Vorige week begeleidde ik dit team en nodigde hen uit met een check-in. Alle kwaliteiten, waarden en energie van hun overleden collega legden ze samen op tafel. Iedereen schreef zijn woorden op post-its.
Ik zocht naar de juiste woorden om mee te starten. Die kwamen er dan ook wat hakkelend uit. Ik kende deze collega en het gemis vloog me ineens aan. De vorige teambijeenkomst die ik faciliteerde was namelijk met deze collega erbij. Ik koos ervoor dit te delen met de groep.
Tijdens het schrijven en clusteren werd het stil. Een teamlid kreeg tranen in haar ogen. Ze verwoordde het prachtig:
“Nu we samen zijn, voel ik pas echt dat hij ontbreekt. Ik had hem zo graag langer bij ons gehad.”
Dat moment gaf ruimte voor een openhartig gesprek. Over verdriet en gemis. Maar ook over hoe kwaliteiten die verloren raken blijven doorwerken in de toekomst. Het gesprek maakte het team echt sterker en het werd een prachtig eerbetoon aan hun overleden collega.
Ze kozen een steen, een symbool voor hun collega. Tastbaar, zodat ze als ze even vastlopen in een probleem, tegen elkaar zeggen: ‘Wat zou hij nu zeggen?’
Hier ging het over het overlijden van een collega. Maar geldt niet bij elk afscheid van een collega dat je bewuste momenten hebt te pakken als team? Waarin je samen stilstaat bij de kwaliteiten die verdwijnen. Waarin je samen zoekt naar passende manieren om het verlies achter je te laten en ook het goede blijvend een plek te geven. Zodat je er als team weer sterker uit kan komen.
Verdrietig en tegelijkertijd prachtig toch?
